Dlaczego biegamy?

Dr Neil Baxter jest socjologiem, którego pasją jest bieganie – nie tylko jako sport, ale jako zjawisko kulturowe. Po pięcioletnim projekcie badawczym na temat brytyjskiej kultury biegania na University of Warwick, jego spostrzeżenia zostały opublikowane w książce na ten temat . W niedawnym wykładzie rozwikłał złożoną sieć motywacji, które skłaniają ludzi do biegania – i jak te powody zmieniły się dramatycznie w ciągu ostatniego stulecia.

Z toru na szlak: Jak zmieniło się bieganie

Gdybyś wyobraził sobie biegacza w latach 50., prawdopodobnie wyobraziłbyś sobie młodego, białego mężczyznę – być może sportowca uniwersyteckiego, goniącego rekordy z poważnym zamiarem. Bieganie w tamtych czasach było w dużej mierze domeną nielicznych, którzy byli nastawieni na rywalizację. Rekreacyjni biegacze, gdy zaczęli pojawiać się na przedmieściach Ameryki w latach 60., byli tak nieznani, że niektórzy zostali zatrzymani przez policję. Społeczeństwo nie wiedziało, co sądzić o ludziach biegnących powoli ulicą bez jasnego celu, jakim była linia mety.

Dziś ten wąski obraz biegacza eksplodował w kalejdoskop różnorodności. Teraz bieganie kojarzymy z ludźmi o różnym pochodzeniu i typie budowy ciała. Biegamy po ulicach miast, szlakach parkowych, leśnych ścieżkach. Niektórzy gonią za rekordami życiowymi, niektórzy biegają dla jasności umysłu, inni, aby zbierać fundusze na cele charytatywne – lub po prostu, aby poczuć się żywym w naturze.

Kryzysy zdrowotne, duchowe wzloty i status społeczny: motywacje na przestrzeni czasu

Początkowy boom na bieganie w latach 60. w Ameryce był w dużej mierze odpowiedzią na rosnące obawy dotyczące zdrowia, zwłaszcza chorób serca związanych z siedzącym trybem życia. Kiedy jogging wszedł do świadomości publicznej – częściowo dzięki wysiłkom współzałożyciela Nike, Billa Bowermana – obiecał sposób na odzyskanie kontroli nad swoim samopoczuciem. Ale bieganie nie stało się tylko rozwiązaniem dla zdrowia fizycznego; wkrótce nabrało głębszego znaczenia.

W latach 70. bieganie stało się już częścią kontrkultury, czego dowodem są książki takie jak Zen biegania przedstawiając to jako praktykę duchową. „Efekt biegacza” był postrzegany nie tylko jako chemiczny przypływ energii, ale jako transcendentne doświadczenie – „rozkwit nowych kolorów w duszy”, jak to ujął jeden z pisarzy.

W tym samym czasie bieganie zostało przyjęte przez rosnącą klasę ambitnych profesjonalistów. Stało się symbolem indywidualnej dyscypliny, samodzielności i sukcesu – ideałów zgodnych z pojawiającymi się wartościami neoliberalnymi. Dla niektórych bieganie oznaczało przynależność do nowej elity fizycznej.

Maraton stał się ostatecznym odznaką osiągnięć w latach 80., a frekwencja gwałtownie wzrosła – zwłaszcza wśród dyrektorów płci męskiej, którzy szukali kontrolowanego, ale intensywnego testu wytrzymałości. Kobiety tymczasem wciąż były wykluczane z wielu z tych przestrzeni: olimpijski maraton kobiet odbył się dopiero w 1984 r.

To zmieniło się na początku XXI wieku. Nowa fala uczestnictwa – tym razem prowadzona przez kobiety – ponownie zmieniła bieganie. W grę weszły wydarzenia bardziej inkluzywne i szersze motywacje: biegi rekreacyjne, biegi charytatywne, wyścigi kolorów i wydarzenia społecznościowe przyciągały osoby, które były mniej napędzane przez rywalizację, a bardziej przez więzi społeczne, zdrowie fizyczne i radość.

Wraz ze wzrostem dostępności maratonów niektórzy biegacze wyczynowi przeszli na bardziej ekstremalne formaty – takie jak ultramaratony i biegi górskie. Te formy biegania, według badań Neila, są nadal nieproporcjonalnie zaludnione przez tę samą grupę demograficzną o wyższych dochodach, która dominowała w maratonach w poprzednich dekadach. Bieganie, nawet w najbardziej surowych formach, pozostało sceną wyrażania tożsamości, wartości, a nawet klasy społecznej.

Więc dlaczego Ty uruchomić?

Dane Neila Baxtera potwierdzają to, co wielu z nas odczuwa instynktownie: nie ma jednego powodu, dla którego ludzie biegają – jest wiele, często nakładających się na siebie powodów.

Większość biegaczy, według jego badania, wskazała ogólną kondycję i dobre samopoczucie emocjonalne jako główne motywatory. Mniej niż jedna czwarta stwierdziła, że ​​rywalizacja była bardzo ważnym czynnikiem. Płeć i wiek również odgrywały rolę: mężczyźni częściej wskazywali rywalizację i szybkość, podczas gdy kobiety priorytetowo traktowały zdrowie fizyczne i psychiczne. Co ciekawe, starsi biegacze – zwłaszcza ci powyżej 70. roku życia – zauważyli wzrost motywacji społecznych i więzi ze społecznością.

Motywacje zmieniają się również w zależności od rodzaju biegania. Sportowcy biegowi są nastawieni na rywalizację i towarzyskość, podczas gdy biegacze górscy i szlakowi są przyciągani do natury. Joggerzy (biegacze niekonkurencyjni) kładą nacisk na wygląd fizyczny, a biegacze na torze przeszkód często cytują zbiórki charytatywne.

Wiele twarzy i powodów biegania

Od elitarnych lekkoatletów po amatorów biegania, od miejskich dojeżdżających do pracy po ultramaratończyków w odległych rejonach, bieganie stało się wieloaspektową aktywnością, w której jest miejsce dla każdego. Jego znaczenie nie ogranicza się już do podiów czy rekordów osobistych.

Jak mówi Neil Baxter, „wiele idei, znaczeń lub form znaczenia zostało przypisanych do prostego aktu stawiania jednej stopy przed drugą”. Bieganie jest obecnie tak różnorodne, jak ludzie, którzy to robią – i tak złożone, jak życie, jakie prowadzą.

Niezależnie od tego, czy biegasz, aby rywalizować, oczyścić umysł, poczuć się silnym lub być częścią czegoś większego, Twój powód jest ważny. I tak jak sam sport, Twój powód może się zmieniać – ewoluować – z czasem.

Ponieważ w końcu wszyscy mamy swoje tempo, ścieżkę i cel. Mówiąc prościej: prowadź własną historię.