Suunto Blog

Omar di Felice właśnie ukończył potężny pedał wokół swojego rodzinnego kraju, Włoch, aby uczcić Giro d'Italia. Dowiedz się więcej poniżej. Kiedy Omar di Felice planował swoją małą przejażdżkę rowerową po Włoszech, wiedział, że wiele z niej nie będzie łatwe. W końcu planował ledwo spać, pedałując ponad 3000 km, wyruszając zgodnie z ruchem wskazówek zegara z Rzymu i wracając nieco ponad tydzień później. Oczywiście, taka podróż wymaga skrupulatnego planowania – każdej drogi, każdego wzniesienia, każdego kilometra. Dlatego niespodzianka była niespodzianką: „Najtrudniejszą częścią było południe Włoch. Nie znałem trasy zbyt dobrze i znalazłem trudne, krótkie podjazdy i twardy asfalt! To było prawdziwe zaskoczenie, biorąc pod uwagę fakt, że najtrudniejszą częścią w moim zamyśle miał być segment alpejski mojego wyścigu”. Po trudnym początku Sycylia i Sardynia były spokojne – „Spokojne krajobrazy, wzgórza i idealna pogoda” – mówi Omar. „Widok wschodu słońca ze szczytu Etny był jednym z moich ulubionych momentów”. W Genui spotkała go miła niespodzianka: tłumy z jego rodzinnego miasta wyszły, aby go powitać i okazać wsparcie – w tym matka Marco Pantaniego, legendy włoskiego kolarstwa. Przez osiem dni di Felice używał trzech różnych rowerów – Wilier 110 Air – roweru aerodynamicznego do szybkiej jazdy na płaskich odcinkach – Wilier 110 NDR z hamulcami tarczowymi do komfortowej jazdy i Wilier Zero.6 do minimalnej wagi podczas najtrudniejszych podjazdów. Najśmieszniejsze? Na 3380 km nie złapał ani jednej kapcia. Harmonogram snu Omara był niezwykle nieregularny – udawało mu się złapać około półtorej godziny snu co 15 godzin, oprócz innych krótkich przerw, przed luksusową trzygodzinną drzemką przed ostatnim wysiłkiem do mety. Jednak ten nieustępliwy reżim pozwolił mu ukończyć ogromną przejażdżkę w zaledwie 8 dni i 21 godzin. Ponieważ trasa była jego własnym wyborem, jest to bez wątpienia rekord świata dla tej konkretnej trasy, ale trudno umieścić ją w kanonicznych rekordach świata kolarstwa, gdzie inni przejechali dalej w krótszym czasie – choć ze znacznie mniejszą liczbą podjazdów niż di Felice. Koniec był najwspanialszy: „Ostatnie dwa dni były najlepszą częścią mojej jazdy” — mówi Omar. „Czułem się świetnie i byłem naprawdę szczęśliwy, że wszystko szło dobrze aż do tego momentu, i naprawdę podobała mi się droga powrotna do mety”. Tak mu się podobało, że już planuje następną. „Oczywiście było naprawdę ciężko i teraz potrzebuję długiego okresu odpoczynku, ale jestem pewien, że zrobię coś podobnego w przyszłości. Czemu nie!”

Ultramaratończyka Lucy Bartholomew jest znana z kilku rzeczy: bycia obiecującą młodą bronią na scenie długodystansowej, jej ciągłego uśmiechu i oczywiście, „bycia 'Strayan'”. (To jest „bycie Australijką”, na wypadek gdybyście nie mogli tego rozgryźć.) Po tegorocznym weekendzie UTMB będzie znana z kolejnej rzeczy: powrotów. Po rozważeniu dobrowolnego DNF zaledwie 30 km z 120-kilometrowego biegu TDS w weekend UTMB, Lucy znalazła iskrę i zdobyła 25 miejsc wśród kobiet, kończąc ostatnie 7 km w oszałamiającym tempie 4:00/km i zajmując 5. miejsce w klasyfikacji generalnej kobiet. „Miałam problemy z żołądkiem na początku wyścigu – i po prostu nie mogłam nic przełknąć. Woda, jedzenie, żele – w chwili, gdy tylko wzięłam je do ust, poczułam mdłości, a wszystko, co wmusiłam, wracało do mnie” – mówi. Niedługo po starcie o szóstej rano Bartholomew była zmuszona zejść 15 km w dół – co, jak może powiedzieć każdy biegacz, jest kiepskim sposobem na stratę czasu. „Myślę, że dodatkowe wstrząsy podczas zjazdu jeszcze bardziej rozstroiły mój żołądek” – powiedziała. Szkoda – Bartholomew trenowała w Chamonix i robiła rekonesans przez cztery tygodnie przed wyścigiem, a ona miała za sobą imponujący finisz w Mont Blanc 80, zajmując niespodziewanie drugie miejsce. Trasa TDS – bardziej odległa, z mniejszą liczbą punktów pomocy i większym przewyższeniem na kilometr niż UTMB – przypadła jej do gustu. Więc schodząc ze zbocza, jechała wolno i czekała, aż jej wsparcie – w rzeczywistości jej tata, który również brał udział w wyścigu – ją dogoni. „Prawdopodobnie kazałby mi się zatrzymać”, mówi. Co ją napędzało? Wiedza o tym, co ją czeka – przed wyścigiem zrobiła porządny trzydniowy rekonesans, co dało jej solidny przegląd całej trasy. „Myślę, że to pomogło – wiedza o tym, co mnie czeka, żadnych niespodzianek”. A teraz? „Teraz jestem w pewnym sensie zadowolona, ​​że ​​nigdy nie przejechał – to było coś, co musiałam sama przepracować – i wiele się o sobie tam nauczyłam”. Dziewięć godzin po rozpoczęciu wyścigu udało jej się wcisnąć blok strzału do gardła i to się udało. „Nigdy w życiu nie zostałam tak mocno uderzona cukrem” — mówi Bartholomew. „Myślę, że to dlatego, że byłam tak pusta. To naprawdę mnie poruszyło i pozwoliło mi wrócić do wyścigu”. Zaczęła wyprzedzać zawodniczki, w końcu wjeżdżając do miasta z wyżej wymienioną prędkością, wyprzedzając swoją ostatnią rywalkę zaledwie 400 jardów przed linią mety. Podczas gdy Bartholomew wciąż był „zawiedziony”, reszta z nas może się zgodzić: to był imponujący pokaz odporności młodego biegacza. Teraz, gdy już po wszystkim, co w planach? Lucy jest szczęśliwa, że ​​jest w domu – i oczywiście – więcej biegam. „Czuję się, jakbym nigdy nie opuściła Australii – jestem całkiem szczęśliwa, że ​​wracam do swojej rutyny”. Potencjalne nadchodzące wyścigi obejmują Ultra Trail Ning Hai w Chinach – nie jest pewna, czy pobiegnie 50 czy 100 – i Capetown 100 w Republice Południowej Afryki. W przyszłym roku może wyruszyć na amerykańską ziemię. „Chciałabym zrobić Hard Rock”, mówi, „ale znam ludzi, którzy czekali, żeby się tam dostać [przez loterię] przez osiem lat!” Zdecydowanie nie na liście? Maraton Barkley lub coś podobnego – nawigacja to nie jej bajka. „Jeśli nie ma tego na moim zegarku Suunto , to nie biegnę – nie jestem na to wystarczająco twarda!” Zdjęcia: Damien Rosso / Droz Fot

Ultra-szalony ultra-kolarz Omar di Felice pokonuje ekstremalnie wymagającą trasę liczącą 3500 km w zaledwie 9 dni. Każdy poważny kolarz wie, że Tour de France niekoniecznie jest najlepszym wyścigiem kolarskim na świecie, po prostu najbardziej znanym. Ci, którzy wiedzą, że Giro d'Italia – po prostu „The Giro” – jest trudniejsze, bardziej strome i piękniejsze. I wiecie co? W 2017 r. wydarzenie obchodzi setne urodziny. W związku z tym naturalne jest, że włoski długodystansowy kolarz wytrzymałościowy Omar di Felice chce się tego podjąć, w wyjątkowy sposób, jakiego nigdy wcześniej nie robiono, w ramach swojego nowego projektu #ITALYUNLIMITED3500. Przejedzie inną trasę, zaczynając i kończąc w Rzymie. Nie będzie trzymał się dokładnej trasy (zmienia się ona co roku). Ale co jest imponujące? Wyścig zazwyczaj trwa trzy tygodnie. Zamierza ukończyć go w ciągu zaledwie 9 dni, zaczynając w środę 20 września. Sen? Będzie to głównie 40-minutowe drzemki, mniej więcej co dziesięć godzin. 3500 km z prawie 60 000 m wspinaczki. Oto jak to zrobi, odcinek po odcinku. Część 1: Z Rzymu do Calexii Dystans: 1073,2 km Pionowo: 17346m Omar wystartuje w stylu klasycznym: na Stadionie Olimpijskim w Rzymie. Podjazdy zaczną się szybko – swój pierwszy 1000-metrowy podjazd pokona w ciągu pierwszych 100 km. Omar mówi: „Największym wyzwaniem w południowej części Włoch będą warunki drogowe: nie będzie płaskich odcinków, ale ciągłe wzloty i upadki, a asfalt nie jest zbyt dobry. Dlatego pierwsze 1000 km będzie bardzo trudne!” Jego pierwszy podjazd będzie najdłuższy – spróbuje przejechać 30 godzin, zanim po raz pierwszy się zdrzemnie. Część 2: Sycylia Dystans: 380,8 km Pionowo: 6329m Po dotarciu na Sycylię Omar pokona 380 km w drodze do Palermo. Z jednym dużym podjazdem (i naprawdę mamy na myśli duży – ponad 1800 m!) będzie to wyzwanie. Część 3: Sardynia Dystans: 283,6 km Pionowo: 3039m Po Sycylii, Sardynia będzie już bułką z masłem – dystans krótszy o 100 km i o połowę mniej wspinaczek. Część 4: Alpy i powrót do Rzymu Dystans: 2075,5 km Pionowo: 31556m Teraz zaczyna się bitwa – już wyczerpany umysłowo i fizycznie, Omar pokona 2075 km pagórków i wysokich przełęczy górskich – w tym jeden mega podjazd, który zaprowadzi go na wysokość prawie 3000 m, aż z poziomu morza. Najważniejsze punkty obejmują wiele najsłynniejszych części Giro d'Italia. Aby ująć to wszystko w perspektywie, spójrzmy na inny rekord w kolarstwie. Rekordzista RAAM (Race across America) Christoph Strasser ukończył trasę liczącą około 4800 km w ciągu siedmiu dni i piętnastu godzin. Szybciej niż zamierza ukończyć Omar – ale ta dłuższa trasa miała tylko 36 500 metrów wysokości, w porównaniu do nadchodzących 58 270 di Felice. Chociaż trudno jest porównywać te dwa wyścigi, nie ma wątpliwości, że strome i częstsze podjazdy są ogromną częścią tego, co sprawia, że ​​nadchodząca jazda jest tak trudna. Zła pogoda i brak snu prawdopodobnie będą jednymi z największych czynników, Omar już wcześniej stawiał czoła takim wyzwaniom – ale to jest zupełnie inny poziom. „Ta jazda jest po prostu „inna”. Jazda bez przerwy jest najtrudniejsza pod względem wysiłku umysłowego i dlatego, że nie można za dużo spać. Podczas jazdy zimowej trzeba natomiast brać pod uwagę trudne warunki pogodowe i śliskie warunki drogowe. Ale na koniec naprawdę kocham zarówno jazdę bez przerwy, jak i jazdę zimową!” Gdzie zatrzyma się każdej nocy, będzie zależało od jego ciała. „Nie da się ustalić konkretnego planu, ponieważ będzie to zależało od mojej kondycji fizycznej i pogody, ale na pewno przewiduję, że zatrzymam się po raz pierwszy po 30 godzinach jazdy, a następnie będę miał 40-minutową drzemkę co 10 godzin jazdy” — mówi Omar. Będzie zużywał około 500 kcal/godz., więc tankowanie będzie ważne! Jak sobie poradzi? Zdecydowanie zalecamy obserwowanie go na Instagramie, aby zobaczyć najważniejsze momenty jego jazdy – bez względu na to, co się stanie, gdy zacznie pedałować, trzeba go podziwiać za to, że w ogóle wymyślił taką jazdę. Powodzenia, Omar! Wszystkie obrazy © Luigi Sestili

To była trzecia próba Ryana w legendarnym wyścigu w Kalifornii, ale po tym, jak został wyprzedzony na starcie przez wschodzącego Jima Walmsleya , wytrwałe tempo Sandesa pozwoliło mu zdobyć pierwsze miejsce. Teraz, gdy miał osiem tygodni na regenerację, przebiegnięcie kilku kolejnych fajnych wyścigów i rozpoczęcie myślenia o przyszłym roku, nadrobiliśmy zaległości, aby dowiedzieć się, co mogliśmy – choć gorąco polecamy obejrzenie poniższego filmu, aby usłyszeć część historii Ryana opowiedzianą jego własnymi słowami. Sandes przyspieszył, zwalniając. (Zdjęcie: Kelvin Trautman, Red Bull Content Pool) Co było innego w tym roku? Pod pewnymi względami – Sandes przyspieszył, zwalniając. 2015 był trudny – zachorował na mononukleozę zakaźną, wirusową infekcję, która jest znana z tego, że się przedłuża. Później zdał sobie sprawę, że choroba była częścią początkowego etapu przetrenowania. Gdy w 2016 roku zaczął pracować, pojawiło się coś jeszcze: Ryan został Papa Ryanem. Nie musisz być człowiekiem rodzinnym, aby wiedzieć, jaki to ma wpływ na poważny trening sportowy. Innymi słowy: to nie był idealny scenariusz, aby mocno naciskać na jeden z najtrudniejszych wyścigów na świecie. Ale dawno temu – jeszcze zanim pobiegł w Western States – południowoafrykańska legenda biegania Bruce Fordyce wysłała Ryanowi notatkę i zaadresowała ją: „Do przyszłego mistrza Western States”. Wystarczy powiedzieć, że Ryan miał cel. Jak do tego podejść? „Trenowałem trochę mniej niż wcześniej” — mówi Ryan. „Bardziej skupiony i bardziej konkretny”. Jego Suunto Spartan Ultra był ważnym partnerem treningowym — bieganie po szlaku, trudno jest śledzić wysiłek, używając tylko dystansu i czasu, więc wzrost i spadek wysokości były jedną z najważniejszych rzeczy, na które zwracał uwagę. Przed wydarzeniem większość szumu przed wyścigiem dotyczyła wschodzącego Jima Walmsleya – który cieszył się błyskawicznym (i chełpliwym) awansem do elitarnego statusu biegacza ultramaratonu. Jim myślał, że może ustanowić rekord trasy w 2016 roku – i słynnie źle skręcił na 92. mili. Wrócił w 2017 roku. „Wychodząc na trasę, zapytałem Jima, czy nadal zamierza spróbować poniżej 14” — mówi Ryan. „Powiedział: »tak, skarbie!« i ruszył. W tym momencie się powstrzymałem”. Sandes był w pewnym momencie prawie godzinę za Walmsleyem, „biegnąc swoim tempem”, jak to ujął. Ale gdy Sandes przechodził przez punkty kontrolne, zaczęły do ​​niego docierać wieści: Walmsley zwalnia. „Szanuję go za to, że spróbował!” — mówi Ryan. „Trzeba mieć jaja, żeby w ogóle spróbować czegoś takiego”. Marzenie się spełnia. (Zdjęcie: Corinna Halloran, Red Bull Content Pool) Potem dostał raporty, że Jim nawet usiadł wcześnie w wyścigu. Następnie Ryan nadrobił 17 minut na zaledwie ośmiu kilometrach. Na następnej stacji był tuż za nim. W końcu wyprzedził Walmsleya i utrzymał się na zwycięstwo w Western States, dziadku wszystkich ultramaratonów. Od tamtej pory trochę się bawił – wziął udział w Burro Racing World Championships – i wziął udział w poważnym wyścigu, CCC w weekend UTMB w Chamonix. Z nogami wciąż zmęczonymi, ukończył wyścig, ale na rozczarowującym dla niego 21. miejscu – chociaż dla każdego, kto się zna, samo ukończenie wyścigu jest całkiem imponujące. Następnie: projekt, o którym nie chce za wiele mówić – stwierdzając jedynie, że jest wysoko i daleko – oraz wielki cel na przyszły rok: UTMB, bieg, który wygrał tylko raz ktoś spoza Europy (i ten zwycięzca pochodził z Nepalu). Czy uda mu się go wygrać? Będzie musiał znów trenować mądrze – „Myślę, że naprawdę trzeba spędzać czas w takim otoczeniu, więc jesteś przyzwyczajony do biegania w takim otoczeniu” – ale w ultramaratonach samo ludzkie ciało udowadnia, że ​​wszystko jest możliwe. Tymczasem? Odpoczynek, odpoczynek i jeszcze więcej odpoczynku – bo odpoczynek działa. Obraz główny © Kelvin Trautman / Red Bull Content Pool Obejrzyj ten film o doświadczeniu Ryana w Western States 100

Jako profesjonalny poszukiwacz przygód nieustannie szukam nowych wyzwań i nowych miejsc do eksploracji. Moje szczęście, moja inspiracja… zasadniczo wszystko, co mnie spełnia, pochodzi z natury. Ale patrząc na to, jak dochodzę do tych przygód, jest jasne: zabijam świat, który mnie stymuluje. Nie dość, że byłem daleko poza zrównoważonym poziomem, to jeszcze było więcej, czego test nie mógł obliczyć. Heli-guiding, skuter śnieżny, którego używałem do dostępu – to wszystko nie zostało dodane do tysięcy kilometrów przejechanych moim F-350, ani do licznych lotów międzykontynentalnych. Prawda była oczywista: musiałem zmienić swoje nawyki. Natychmiast postanowiłem spróbować czegoś, co zasugerował mój brat Graham w swoim wystąpieniu TED . Zostałem wegetarianinem w dni powszednie i namówiłem rodzinę, żeby do mnie dołączyła. (Niesamowite, jak wielki wpływ ma światowy przemysł mięsny!) Prosta, ale bardzo skuteczna zmiana. Ale ja, z moimi przygodami globtroterskimi, naprawdę musiałem przyjrzeć się swoim podróżom. Dlatego zrezygnowałem z bycia przewodnikiem heli-ski, sprzedałem swoją wielką ciężarówkę z silnikiem Diesla, pozwoliłem, aby mój skuter śnieżny zardzewiał, i zacząłem szukać różnych sposobów, aby dotrzeć do początku szlaku. Ciągle czytamy o pojazdach elektrycznych jako przyszłości – ale byłem sceptyczny. Pojazdy elektryczne historycznie miały ograniczony zasięg – co czyni je idealnymi pojazdami do dojazdów do pracy dla mieszkańców miast – ale bezużytecznymi dla kogoś, gdzie mieszkam. Revelstoke to małe górskie miasteczko, głęboko w kanadyjskich górach, 250–400 km od dużych miast. Zimne zimy i głęboki śnieg to wiele bardzo ważnych powodów, dla których warto bać się przejścia na energię elektryczną. Ofiary, których musiałem dokonać, wydają się zniechęcające – ale być może nie są tak duże, jak się wydają. Musieliśmy to przetestować. Mój przyjaciel Chris Rubens i ja wybraliśmy się na elektryczną przygodę. Nasz cel: żyć naszym normalnym, pełnym przygód stylem życia, jednocześnie będąc bardziej zrównoważonym w przemieszczaniu się z miejsca na miejsce. Chris i Greg podczas swojej przygody w elektrycznym wulkanie. Wynająłem Nissana Leaf od Ecomoto w Vancouver – samochód dojeżdżający do pracy z zasięgiem 100 mil. Daleko od ideału – ale gdybyśmy mogli przejechać zachodnie wybrzeże USA, wspiąć się i zjechać na nartach na kilka wulkanów i wrócić, moglibyśmy udowodnić sobie, że dostęp elektryczny to przyszłość. Więc najpierw spotkaliśmy się, wspięliśmy się i zjechaliśmy na nartach na Mt Baker, a następnie rozpoczęliśmy naszą prawdziwą podróż na południe. Aplikacja o nazwie „Plug and Share” poprowadziła nas do wszystkich ładowarek poziomu 3, które wymagają około 40 minut, aby w pełni naładować samochód. Ta podróż była bez wątpienia idealna, ponieważ korytarz I-5, który prowadzi na południe do Waszyngtonu, Oregonu i Kalifornii, jest usiany tymi ładowarkami. Nie znaczy to, że nie napotkaliśmy żadnych wyzwań. Początek szlaku na górę Rainier jest dość daleko w głąb lądu i daleko od ładowarek poziomu 3. Ale nasza aplikacja pokazała nam ładowarkę poziomu 2, którą ktoś ustawił w domu dla swojej Tesli. Dotarliśmy do granicy parku i zaczęliśmy ładować przy osobistej wtyczce Phila. Procent powoli rósł. Musieliśmy szybko wyjechać z zaledwie 70% naładowania, ponieważ bramy parku się zamykały. Zaangażowani, jechaliśmy w górę. W miarę jak wspinaliśmy się na początek szlaku, nasz procent spadał i spadał. 40%...35% i w końcu przy 31% udało nam się dotrzeć. Zaparkowaliśmy i postanowiliśmy zająć się tym po powrocie. Greg zjeżdża w dół rozgrzanego słońcem wulkanu. Kilka wspaniałych dni spędziliśmy na szczycie o wysokości 14 400 stóp, a następnie zjeżdżaliśmy na nartach po mocno szczelinowatej, ale superfajnej trasie. Wracając do samochodu zastanawialiśmy się, czy nasz pierwszy błąd będzie nas prześladował. Na szczęście Leaf ma tryb „B”, który pozwala samochodowi zwolnić za pomocą silnika, przekazując energię elektryczną z powrotem do silnika. Więc gdy zjechaliśmy 5500 stóp w dół, podnieśliśmy ładunek do 50%. Kilka godzin przy ładowarce Phila i ruszyliśmy. Hura! Może to zadziała! Naszym kolejnym celem był Mt Hood – a ładowarki poziomu 3 znajdowały się tuż przy początku szlaku. Wspaniały szczyt i zwariowana jazda na nartach sprawiły, że pojechaliśmy na południe. W końcu łatwość ładowania sprawiła, że ​​maksymalnie obniżyliśmy poziom naładowania baterii, wydłużając każdą jazdę, aż zniknął procent, a „pozostało km” zniknęło. Zrozumieliśmy, że zawsze jest jeszcze zapas baterii i wielokrotnie ją naciskaliśmy. Nigdy nie zabrakło nam całkowicie paliwa – a raczej soku. Ładowanie, ładowanie... aby dotrzeć na kolejną górę. Dotarliśmy na południe aż do Mt Shasta w Kalifornii, gdzie było mniej ładowarek poziomu 3 i skończyliśmy na ładowaniu na kempingach dla kamperów – ładowarki poziomu 2, których pełne naładowanie zajęłoby 3-5 godzin. Kilku dziwacznych Kanadyjczyków rozbiło obóz wśród gigantycznych kamperów. Podczas gdy wracaliśmy na północ, po drodze zatrzymując się na Mt Adams, rozważaliśmy nasz eksperyment. Skończyło się na tym, że przejechaliśmy prawie 5000 km, wspięliśmy się i zjechaliśmy na nartach na sześć wulkanów, pięć razy wspinaliśmy się po skałach, przeżyliśmy niesamowite przygody i rozbiliśmy obóz w świetnych miejscach. W zasadzie: nasze normalne życie, z jedną zasadniczą różnicą. Podczas całej podróży zużyliśmy jeden litr gazu: do naszej kuchenki. Brak możliwości szybkiego przemieszczania się między celami sprawił, że byliśmy bardziej zrelaksowani. Przymusowe postoje co kilka godzin sprawiły, że przemyśleliśmy nasze osobowości typu A. Dla mnie pojazdy elektryczne są przyszłością, zwłaszcza że zmiany klimatyczne tak bardzo wpłynęłyby na nasze miejsca pracy. Moja lekcja została wyciągnięta. Od powrotu z tej podróży kupiłem elektrycznego Chevroleta Bolta i w pełni zaangażowałem się w ruch pojazdów elektrycznych. Marzę o zdobyciu 100 szczytów i minimalnych emisjach przy okazji. To wyzwanie, które nazywam „elektrycznymi przygodami”. Mam za sobą 14 szczytów, na niektóre wbiegłem, na inne wspiąłem się, a na te zjechałem na nartach. To świetny początek i niesamowicie jest być częścią rozwiązania naszego kryzysu klimatycznego. Nigdy nie będę doskonały – ale mogę znaleźć sposoby, aby być lepszym. Wszystkie obrazy © Chris Rubens Obejrzyj teraz „Elektryczne przygody z Gregiem Hillem i Chrisem Rubensem” Naciśnij przycisk „Odtwórz” i podążaj za Elektryczną Przygodą

Opowiedz nam trochę o swojej historii nurkowania. Byłem nurkiem swobodnym i nadal nim jestem. Miałem szczęście spotkać legendarnego Umberto Pelizzariego i niedługo potem dołączyłem do jego świty na szkolenia, podróże i rekordy świata. Zacząłem nurkować zawodowo na wstrzymanym oddechu na początku lat 2000., a moja kariera zabrała mnie pod wodę na całym świecie. Ale w 2005 roku wydarzyła się tragedia, gdy mój najlepszy przyjaciel zginął podczas nurkowania. Co wydarzyło się później? Potem wycofałem się z nurkowania wyczynowego i zacząłem pracować bardziej jako trener i nurek zabezpieczający. Kontynuowałem naukę w dziedzinie medycznej, a następnie zacząłem wykorzystywać swoje kompetencje medyczne jako nurek swobodny. Powiedz nam więcej. Pracuję bardzo konkretnie nad oddychaniem i techniką oddychania, mając na celu poprawę wydajności i skrócenie czasu regeneracji. Zasadniczo pomagamy sportowcom zwiększyć podaż tlenu i uczymy ich mięśnie, aby lepiej pracowały bez tlenu. Pracujemy konkretnie z przeponą, aby mieć więcej tlenu. Następnie należy opanować oddech. Być bardziej świadomym, aby mieć więcej powietrza. Mike Maric pracuje z profesjonalną drużyną kolarską Trek Segafredo (©Trek-Segafredo) Być bardziej świadomym? To brzmi jak gra umysłowa… Absolutnie. Nauka pokazuje nam, że to nie jest fizyczne, ale psychiczne – technika bezdechu jest naprawdę ważna, ale wiemy też, że psychika jest naprawdę ważna! Moi uczniowie naprawdę uczą się, jak poprawić stan psychiczny i odkryć nowe granice w sobie! A teraz w twojej pracy jest mnóstwo ludzi, którzy nie nurkują i nie mają takiego zamiaru. Każdy na świecie może skorzystać z lepszych technik oddychania! Przez ostatnie kilka lat pracowałem z wieloma sportowcami z różnych dyscyplin – zaczynając od triathlonistów, ale teraz także z mistrzami sztuk walki, szermierzami i wieloma innymi. Pomogłem nawet onkologowi, który stosuje te techniki u swoich pacjentów z rakiem. Jak pomóc mistrzowi świata w szermierce? Pierwszym celem w szermierce lub karate jest relaks przed występem – zmniejszenie stresu i obniżenie tętna. Drugim jest skrócenie czasu regeneracji. Na przykład w szermierce, Paolo Pizzo na świecie przez 30 sekund pędzi na pełnej prędkości, a potem odpoczywa. Podczas tego czasu odpoczynku porusza ramionami, oddycha w określony sposób i bardzo szybko się regeneruje. Kiedy zrobił to po raz pierwszy, wiele osób zastanawiało się, co robi – ale to działa. Jak używasz swojego Suunto? Spartan jest dla mnie niezwykle ważnym narzędziem – używam go, aby sprawdzić częstotliwość oddechu i tętno. Mike Maric, specjalista medycyny sądowej z wykształceniem medycznym, wykorzystał wiedzę zdobytą podczas nurkowania swobodnego w wielu innych dyscyplinach sportowych. Jak możesz pomóc sportowcom amatorom? Na pewno jest kilka prostych ćwiczeń, które pozwolą Ci być świadomym swojego oddechu. Kiedy pytam ludzi „jak oddychasz?”, nie wiedzą! Wiedzą o butach i bieganiu, wiedzą o jedzeniu, wiedzą o suplementach! Ale nie wiedzą, jak oddychać! Musimy oddychać nie klatką piersiową, ale przeponą! Ale musisz ćwiczyć nieprzerwanie – podstawy, około ośmiu minut dziennie. To wystarczająco dużo czasu, aby poprawić się w ciągu sześciu tygodni – chociaż jest to różne dla każdego sportowca. Żadnej jogi. Ha! Nie uprawiam jogi. Popieram medycznie uzasadnione porady dowodami naukowymi. Lepsze oddychanie może poprawić stan psychiczny, zwiększyć wydajność i zmniejszyć stres. To nauka! Więcej informacji na temat pracy Mike’a Marica znajdziesz na stronie mikemaric.com