Jasne, mieli ze sobą rowery górskie. Ale teren jest tak trudny, że trudno go nawet przejść, a co dopiero jechać, więc pojawia się pytanie, jak nazwać tę szaloną przygodę.
Zróżnicowana grupa kumpli do jazdy na rowerze, w skład której wchodzili Kevin Landry , JF Newton , Margus Riga , Kenny Smith i Peter Wojnar, wyruszyła na przygodę freeride'ową w głąb dzikiego i surowego pasma górskiego Chilcotin w Kolumbii Brytyjskiej w poszukiwaniu nowych tras do freeride'u.
Słowo wyprawa pasuje do tego lepiej niż przygoda, a „wyzwanie” nie oddaje tego w pełni. Obejrzyj poniższy film i przeczytaj raport ekipy filmowej poniżej, a może znajdziesz satysfakcjonujący sposób na jego zdefiniowanie.
Jedno jest pewne: hardcore!
Jak dotąd… Dotarliśmy Tak Daleko
„Żadnej litości dla diabła; miej to na uwadze. Kup bilet, skorzystaj z przejażdżki... a jeśli okazjonalnie stanie się trochę cięższa niż to, co miałeś na myśli, cóż... może zrzuć to na karb wymuszonego rozszerzenia świadomości: dostrój się, wpadnij w panikę, zostań pokonany”.
— Hunter S. Thompson , Strach i obrzydzenie w Las Vegas
Dolina Niut // North Chilcotins // Kolumbia Brytyjska, Kanada
Szerokość/długość geograficzna = 51,5900° N, 124,6917° W
Dzień 4 z 8
10:90 Stosunek jazdy na rowerze do pieszych wędrówek [jak dotąd…]
„Równie dobrze mogłyby się tam pasą krowy, a to byłoby najgorsze gówno, jakie kiedykolwiek widziałem” – mówi Kenny, oglądając się na splątany teren, po którym przemierzaliśmy ostatnie dwa dni, w kółko i w kółko.
Trafił w sedno, w porównaniu do zawiłego bałaganu czystego granitu, pól piargowych i starożytnych lodowców, które leżały przed nami; miejsce, z którego przybyliśmy, naprawdę wyglądało jak sielankowe pastwisko, takie, na którym krowy mogłyby się swobodnie paść – i to naprawdę było najtrudniejsze gówno, jakie kiedykolwiek widziałem. Jeździliśmy na rowerach mniej niż 10% czasu, pchając je lub niosąc przez pozostałe 90… świetna wycieczka rowerowa.
To nie było nasze „pierwsze rodeo”, jak to się mówi, ale patrząc w dół na dolinę „pułapki na muchy” po raz pierwszy rozważaliśmy zmianę trasy, ponieważ teren był zbyt skomplikowany. Może stajemy się mądrzejsi, realistycznie rzecz biorąc, po prostu stajemy się łagodniejsi z wiekiem. Stały spadek ciśnienia barometrycznego w połączeniu z kilkoma „ostrzeżeniami przed burzą” z naszych zegarków Suunto 9 pomógł nam uzasadnić naszą decyzję, jednocześnie zachowując ułamek naszego zbiorowego ego.
„Utknięcie na dnie pułapki na muchy w słoneczny dzień byłoby druzgocące, a gdybyśmy dodali 20 centymetrów śniegu, cholera, moglibyśmy tam nadal być”.
Trasa, zaplanowana przez kapitana Kenny'ego z wygodnego biura w Campbell River w Kolumbii Brytyjskiej, miałaby biec przez około 200 km, przez osiem dni przez dolinę Niut, odległą północną część niesławnych Chilcotins. Niut to miejsce, w którym pasmo Coast Range spotyka się z płaskowyżem Chilcotin, ale w przeciwieństwie do Chillcotins nie ma sieci szlaków i rzadko można tam spotkać nawet najbardziej odważnych wędrowców, a co dopiero rowerzystów górskich. Nie twierdzę, że byliśmy pierwsi, ale obstawiam, że będziemy ostatnimi [rowerzystami górskimi] w tej strefie.
Od 2016/2017 roku nasza mała zbieranina udoskonala ten styl, potocznie nazywany „freeride bike packaging”, przez naszego przyjaciela Brice’a Minnigha. Dziwaczna chimera jazdy na rowerze górskim w dużych górach, skitouringu, wędrówek długodystansowych, bike packagingu i alpinizmu. Trasa jest zazwyczaj punktem do punktu, próbując połączyć przejezdne grzbiety i żleby, jednocześnie minimalizując wszelkie podróże na dnie doliny, gdzie trzeba zmagać się z miażdżącym duszę buszem.
To sprowadza nas z powrotem do syreniego śpiewu muchołówki, którą łatwiej było ignorować, gdy tempo deszczu wzrosło poza naszymi schronieniami. Zawrócenie w kierunku, w którym przyszliśmy, nie wchodziło w grę, było wystarczająco trudne raz, a jeszcze trudniej byłoby, gdybyśmy podkulili ogony. Stawało się jasne, że naszą jedyną opcją było przejście przez przełęcz na początku doliny, w której obecnie obozowaliśmy, i próba powrotu na naszą pierwotną trasę.
W linii prostej było to „skrót”, ale nie bez własnych, wyjątkowych wyzwań. Dokładniej, lodowiec, który zasilał niestabilne pole piargowe, prowadząc natychmiast do kilku boisk wspinaczkowych o stopniu trudności piątym. Jedna ręka do utrzymywania równowagi roweru na plecaku, druga ręka na skale, która cały czas jest stroma. Na szczycie przywitał nas deszcz padający z boku i świeży, przenikliwy wiatr, który nie był już osłonięty przez zawietrzną stronę. Przynajmniej tak rozmyślałem.
W najbardziej redukcjonistycznym ujęciu, wyprawy w góry albo się udają, albo nie, to jest binarne, gdy się nad tym zastanowić. Chociaż jeszcze o tym nie wiedzieliśmy – czwórka z nas wciąż trzęsła się z zimna w namiocie Frasera na szczycie grzbietu – ta wyprawa miała się udać. Czekało na nas tuż za namiotem fenomenalne zejście do doliny obramowanej od ściany do ściany, z rynnami, które aż prosiły się o to, by je okrążyć. Nie będę was zanudzał szczegółami, ale rozbiliśmy obóz bazowy na dwa dni i metodycznie odhaczaliśmy każdy z nich od prawej do lewej. Pogoda była piękna, brud był lepki, nawet poszliśmy popływać w jeziorze obok naszego obozowiska. Oczywiście opowieści przy ognisku zawsze prowadziły z powrotem do pułapki na muchy.
Oczywiście, w tamtym czasie nie wiedzieliśmy, że łagodny 15-kilometrowy „szlak” z powrotem do ciężarówek był w rzeczywistości 25-kilometrowym zarośniętym bałaganem bólu i frustracji. Busz był tak gęsty, że musieliśmy zdejmować pedały, żeby się przebić.
Wszystkie obrazy © Margus Riga
