Suunto Blog

Odkryj piękno naszego delikatnego podwodnego świata z Tomoką Fukudą, Fernando Stallą i innymi. Wolność – piękno naszego podwodnego świata

Przez ostatnie dwa tygodnie przystosowywał się do różnych warunków wodnych na Cyprze, gdzie w ten weekend odbywają się Mistrzostwa Świata w Nurkowaniu Głębinowym AIDA. Czy mistrz świata w nurkowaniu swobodnym William Trubridge jest teraz gotowy do walki ze swoim wielkim rywalem Aleksiejem Molczanowem? Kiedy Will Trubridge przybył na Cypr dwa tygodnie temu, aby przygotować się do Mistrzostw Świata w Nurkowaniu Głębinowym AIDA, spotkała go niespodzianka. Odkrył, że jest o około 300 g lżejszy w wodach Cypru niż na Karaibach, jego ojczystym terytorium. „Wody Cypru są najbardziej słone w Morzu Śródziemnym” – wyjaśnia Will. Bardziej słona woda oznacza gęstszą wodę, która staje się jeszcze gęstsza, ponieważ woda na Cyprze jest chłodniejsza niż na Karaibach. „To oznacza, że ​​mam większą wyporność niż w Dean’s Blue Hole na tej samej głębokości” – mówi Will. „Dzięki temu moje zejścia są tutaj o wiele dłuższe, o 14 sekund dłuższe na tej samej głębokości”. Podczas ostatniego nurkowania Will był o 20 sekund wolniejszy, niż byłby na Karaibach, w wyniku czego doznał pierwszej od kwietnia utraty przytomności na powierzchni. Ale po kilku matematycznych obliczeniach – co Will lubi – obliczył, że nurkowanie z dodatkowym 300-gramowym ciężarkiem ołowianym na szyi równoważy jego dodatkową wyporność – problem rozwiązany. Teraz jest gotowy do walki ze swoim wielkim rywalem, rosyjskim freediverem Aleksiejem Mołczanowem. Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej o Willu Trubridge i jego miłości do oceanu Alexy właśnie przybył na Cypr po dłuższym okresie szkolenia w Chorwacji, gdzie warunki wodne są podobne do cypryjskich. „Jestem pewien, że Alexy da mi niezłego kopa za moje pieniądze” — mówi Will. „Dogadujemy się świetnie, ale zdecydowanie chcemy się pokonać”. Choć Will chciałby mieć więcej czasu na trening przed zawodami w ten weekend, jest przekonany, że dobrze poradzi sobie w konkurencjach FIM i CNF, czyli Free Immersion i Constant Weight Without Fins w nurkowaniu swobodnym. „Mój podstawowy cel to wykonać trzy czyste skoki” – mówi Will. „Jeśli to zrobię, to mam zagwarantowane trzy medale. Chciałbym zdobyć złoto, jeśli to możliwe”. Oprócz wygranej, Will najbardziej chce zobaczyć, jak poradzi sobie z dodatkową presją związaną z wzięciem udziału w prestiżowych zawodach. „Podczas treningu moje skoki są odkrywaniem mojego potencjału” – mówi. „Podczas zawodów chodzi bardziej o pozostanie skupionym i zrównoważonym umysłem oraz o podjęcie wyzwania, aby wygrać w trudnych warunkach psychologicznych. „W większości innych sportów adrenalinę, którą odczuwasz występując przed widzami i mediami, możesz wykorzystać na swoją korzyść, natomiast w przypadku nurkowania swobodnego nic, co podnosi tętno, nie jest pomocne. „To jest wielki test psychologiczny rywalizacji na tym poziomie”. Mistrzostwa Świata w Nurkowaniu Głębinowym AIDA odbędą się od 11 do 20 września. Już wkrótce opublikujemy wyniki zawodów!

Jak dorównać najlepszemu biegaczowi na świecie? Dlaczego nie przebiec jednej z jego ulubionych tras treningowych i się przekonać! Kilian mieszkał i trenował w miejscach uważanych za wymarzone destynacje przez biegaczy terenowych na całym świecie. Alaska, Norwegia, Góry Skaliste, Alpy, Patagonia – wszędzie tam, gdzie są imponujące góry, Kilian prawdopodobnie rozwalił lokalne szlaki. Kogo lepiej zapytać o najlepsze trasy do biegania terenowego na świecie? Niezależnie od tego, czy chcesz dorównać jego statystykom, czy dosłownie pójść w jego ślady, pięć najlepszych tras treningowych Kiliana będzie dla Ciebie źródłem inspiracji. Kilian wspinający się na Mont Blanc. © Jordi Saragossa Przejście Ersfjord, Kvaloya, Norwegia Dystans: 18,09 km Czas: 04h49m Podejście: 2758 m Zniżka: 2751 m Najwyższy punkt: 1093 m Dlaczego: „To połączenie wspinaczki i biegu. Krajobrazy są niesamowite przez cały bieg, który biegnie wąskimi grzbietami nad fiordem. To techniczny bieg z dużym przewyższeniem” — mówi Kilian. Aiguille de l'M, Chamonix, Francja Dystans: 17,10 km Czas: 03h39m Podejście: 1782 m Zniżka: 1744 m Najwyższy punkt: 2844 m Dlaczego: „Świetny bieg i trochę wspinaczki na Aiguille de l'M, z którego roztacza się wspaniały widok na cały masyw Mont Blanc” – mówi Kilian. Mont Blanc, Chamonix, Francja Dystans: 24,78 km Czas: 05h57m Podejście: 3808 m Wysokość: 2461 m Najwyższy punkt: 4815 m Dlaczego: „Do Mont Blanc, albo w kierunku na poniższej mapie, albo przez Gouter Hut. To długa trasa z pewnymi wysokościami i niesamowitymi widokami na Alpy ze szczytu”. Pic Carlit, Font-Romeu-Odeillo-Via, Pireneje Francuskie Dystans: 21,30 km Czas: 03h12m Podejście: 861 m Przyzwoita: 864 m Najwyższy punkt: 2633 m Dlaczego: „Biegnąc od Font-Romeu-Odeillo-Via do Pic Carlit i Lac de Bouillouses można zobaczyć piękno i dzikość Pirenejów”. Kilian maszerujący przez Pireneje. © Monica Dalmasso Grand Teton, Góry Skaliste, USA Dystans: 19,27 km Czas: 02h54m Podejście: 2264 m Zniżka: 2260 m Najwyższy punkt: 4197 m Dlaczego: „Pasmo Teton w Górach Skalistych to wspaniały teren do biegania w towarzystwie dzikich zwierząt i korzystania z technicznych, kamienistych szlaków” – mówi Kilian. Relaks na łonie natury w paśmie górskim Teton. © Montaz Rosset Visuals

GORE-TEX® TRANSALPINE-RUN nie jest dla osób o słabych nerwach. Dotarcie do mety ośmioetapowego wyścigu przez Alpy wymagać będzie odrobiny wysiłku. Poczuj smak tej epickiej przygody dzięki ośmiu obrazom poniżej! W zeszłym tygodniu zakończyła się 11. edycja biegu GORE-TEX® TRANSALPINE-RUN, a Suunto było oficjalnym sponsorem pomiaru czasu. Ośmioetapowy, 268-kilometrowy wyścig przez Alpy z Niemiec do Włoch to wyczerpujący test wytrzymałości. Ponieważ przebiega przez odsłonięty i czasami odizolowany teren alpejski, zawodnicy muszą ścigać się w dwuosobowych zespołach dla własnego bezpieczeństwa. Biegacz górski i narciarz wysokogórski Philipp Reiter, wraz ze swoim kolegą z drużyny Ikerem Karrerą, wygrał wyścig w 2012 roku. W tym roku, z powodu kontuzji, 24-letni Niemiec nie mógł wziąć udziału w zawodach, więc zamiast tego fotografował każdy etap wyścigu. „Przejście przez Alpy z północy na południe to rodzaj snu” – mówi. „Przez osiem dni jesteś w swoim własnym świecie”. Kliknij tutaj, aby zobaczyć tegoroczne wyniki. Etap pierwszy: z Oberstdorfu w Niemczech do Lech w Austrii Dystans: 34,60 km Różnica wysokości: 2083 m Różnica wysokości: 1469 m Samych dobrych chwil i uśmiechów od pierwszego dnia. © Philipp Reiter „W tym roku pierwsze etapy były naprawdę gorące, 36° C, więc wiele osób odwodniło się, a niektórzy zemdleli” – mówi Philipp. „Zespół medyczny wyścigu miał wiele do zrobienia”. Etap drugi: Lech, Austria do St. Anton am Arlberg Dystans: 24,70 km Różnica wysokości: 1899 m Różnica wysokości: 2040 m © Philipp Reiter „Ludzie są przyzwyczajeni do biegania, ale nie codziennie przez tak długi czas” — mówi Philipp. „Musisz upewnić się, że twoje ciało jest w stanie poradzić sobie z dystansem i wzrostem wysokości przez osiem dni”. Etap trzeci: z St. Anton am Arlberg w Austrii do Landeck w Austrii Dystans: 39,60 km Różnica wysokości: 2658 m Różnica wysokości: 3133 m © Philipp Reiter „Z mojego doświadczenia wynika, że ​​etap trzeci jest naprawdę trudny, ponieważ po pierwszych dwóch dniach czujesz się wyczerpany, a jednocześnie wiesz, że przed tobą jeszcze pięć dni” – mówi Philipp. Etap czwarty: Landeck w Austrii do Samnaun w Szwajcarii Dystans: 45,70 km Różnica wysokości: 2861 m Różnica wysokości: 1829 m © Philipp Reiter „To zabawne, bo każdego dnia, kiedy wstaję rano, nie wiem, jak ukończę etap, bo jestem tak zmęczony i obolały, ale kiedy już zaczniesz, po prostu kontynuujesz i to działa” – mówi Philipp. „Ciekawie jest zobaczyć, ile ciało może osiągnąć”. Etap piąty: Samnaun, Szwajcaria – sprint pionowy Dystans: 06,23 km Różnica wysokości: 731 m Różnica wysokości: 60 m Landie Greyling (powyżej) i jego mąż Christiaan Greyling zajęli w tym roku drugie miejsce w kategorii mieszanej. © Philipp Reiter Piąty etap to tzw. „dzień odpoczynku” Transalpine Run. Jednak, aby rozgrzać mięśnie, obejmuje 6 km sprintu pod górę! „Czasami biegasz po śniegu i jest bardzo zimno” – mówi Philipp. „Następnego dnia może być 36° C. Pogoda może się szybko zmienić. Każdy musi mieć przy sobie obowiązkowy sprzęt bezpieczeństwa”. Etap szósty: Samnaun, Szwajcaria do Scuol, Szwajcaria Dystans: 37,10 km Różnica wysokości: 2064 m Różnica wysokości: 2698 m © Philipp Reiter „To szaleństwo – zawodnicy spędzają wakacje, przekraczając Alpy” – mówi Philipp. „Ci goście płacą za bieganie po górach i są poza domem przez około 10 godzin dziennie, nie mając czasu na prawdziwą regenerację”. Etap 7: Scuol w Szwajcarii do St. Valentin w Austrii Dystans: 37,80 km Różnica wysokości: 1633 m Różnica wysokości: 1369 m © Philipp Reiter „Aby trenować do tego wyścigu, musisz trenować codziennie przez dłuższy czas” – mówi Philipp. „To nie tylko sprawność fizyczna, ale także przygotowanie psychiczne”. Etap ósmy: z St. Valentin w Austrii do Sulden we Włoszech Dystans: 42,60 km Różnica wysokości: 2381 m Różnica wysokości: 1934 m © Philipp Reiter „Na końcu jest impreza, ale ludzie są tak zmęczeni, że po dwóch piwach są pijani” – mówi Philipp. „Co jest wyjątkowe, to to, że tylko ci, którzy ukończą bieg, dostają koszulkę dla tych, którzy ukończą bieg – reszta zostaje zniszczona”. Obraz główny: © Philipp Reiter

Mont Blanc jest najwyższą górą w Alpach, a jazda wokół niej rowerem oferuje niesamowite widoki. Naciśnij przycisk odtwarzania w poniższym filmie i poczuj, jak to jest jechać przez ten niesamowity krajobraz! Alpiniści i wspinacze lodowi Matthias Scherer i Tanja Schmitt nie mogą się nasycić górami. Niezależnie od tego, czy jest zima czy lato, ich życie kręci się wokół przygotowań do wielkich przygód i wyruszania na nie. Aby pomóc im fizycznie i psychicznie przygotować się na nadchodzącą zimę, przejechali rowerem wokół Mont Blanc w mniej niż 24 godziny. Poniżej Tanja Schmitt opowiada o swoim wielkim dniu pedałowania. Przez Tanja Schmitt Tour du Mont Blanc pokonuje ponad 8050 metrów przewyższenia na łącznej długości 340 km. Trasa przebiega przez jedne z najpiękniejszych przełęczy alpejskich w Alpach i niektóre z najbardziej spektakularnych części Włoch, Szwajcarii i Francji. Oferuje oszałamiające widoki na pokryte śniegiem zbocza potężnego Mont Blanc (4810 m), najwyższego szczytu w Alpach. Jako alpiniści i wspinacze lodowi, psychologiczna strona naszego sportu ma duży wpływ, a wymagania fizyczne są również wysokie. Oprócz podstawowego treningu siłowego, regularnej wspinaczki skałkowej i dry toolingu, trening wytrzymałościowy odgrywa ważną rolę w naszym ogólnym treningu. Z tego powodu latem Matthias i ja dużo trenujemy wspinaczkę pionową poprzez bieganie po górach i jazdę na rowerze. Pomysł nieprzerwanej jazdy rowerem wokół Mont Blanc zrodził się z logicznego kroku połączenia przełęczy i dróg, które tak dobrze poznaliśmy dzięki naszemu treningowi i podróżowaniu na przestrzeni lat. A w niedzielę 30 sierpnia nadszedł wreszcie czas, aby podjąć działania. Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej o Matthiasie Scherzerze i Tanji Schmitt Z jasnymi reflektorami i zaopatrzeni w kilka żeli Clif Shot, bloków Clif Shot i batoników Clif, a także tabletki solne i wodę, ruszyliśmy w drogę w Aymaville i jechaliśmy pustymi drogami Aosty w kierunku Grand St. Bernard. Nasze tętno biło regularnie i jechaliśmy w stałym rytmie. Nasza trasa prowadziła nas z Col du Gr. St. Bernard przez Champex do Martigny. Następnie przez Col de la Forclaz i dalej do Chamonix, Le Fayet i St. Gervais do Megève. Stamtąd zyskaliśmy 750 metrów przewyższenia do Les Saisies i dalej do Beaufort. Temperatury w ciągu dnia przekraczały 30° C, co skutkowało trudniejszą jazdą. Na Cormet de Roselend zacząłem cierpieć z powodu upału z powodu drażniącego suchego kaszlu. Ale gdy nadeszła wieczorna świeżość, odzyskaliśmy siły i cieszyliśmy się z długiego zjazdu do Bourge-St-Maurice. Wyzwanie zorganizowania uzupełnienia wody stało się nieoczekiwanym problemem. Jednak po nerwowym 30-minutowym oczekiwaniu w kolejce w pobliskim McDonaldzie, nawodniliśmy się i dodatkowo zaopatrzyliśmy się w colę z lodem! Ostatnie pionowe wzniesienia na drodze Petit St-Bernard zostały pokonane o świcie. Potem koniec był już w zasięgu wzroku i po spektakularnym zjeździe z Col do Prè-St-Didier, czuliśmy się, jakbyśmy lecieli na ostatnich płaskich kilometrach na SS26 do Aymaville. Po powrocie do Aymaville nasze Suunto Ambits pokazały czas 19h55min. Cudowny dzień treningowy w górach dobiegł końca.

Często sporty ekstremalne lub wytrzymałościowe mogą być samotnymi zajęciami. Kiedy dzielimy się naszymi doświadczeniami i wyzwaniami z innymi, jesteśmy wzmocnieni. Jako nową odsłonę naszych wysiłków na rzecz budowania więzi, będziemy dzielić się historiami z inspirujących grup z całego świata, których miłość do sportu i przygody nie tylko buduje koleżeństwo między nimi, ale także służy do ożywienia i zmotywowania nas wszystkich razem. W ojczyźnie Suunto, Finlandii, biegi terenowe przeszły z niszy do głównego nurtu z niesamowitą prędkością. Zawody, w których dwa lata temu startowało zaledwie kilku biegaczy, teraz wyprzedają się w ciągu kilku godzin. Rozgrywane w całym kraju biegi terenowe są naturalnym przedłużeniem niemal wrodzonego związku Finów z naturą, od biegów na orientację po biegi narciarskie. Ogromne połacie zalesionej dziczy i faliste fjells zapewniają niezliczone możliwości eksploracji. Nuuksio Classic trail marathon to jeden z najpopularniejszych biegów w kalendarzu, odbywający się w pierwszy weekend września. Odbywa się na pięknych i zróżnicowanych szlakach i szarych skałach Parku Narodowego Nuuksio tuż za stolicą, Helsinkami. Dołączyliśmy do biegu treningowego w Nuuksio, podczas którego biegacze z różnych środowisk i o różnym poziomie doświadczenia przygotowywali się do maratonu i poznawali szlak. Dla wielu z tych biegaczy dzień wyścigu jest okazją do sprawdzenia siebie i świętowania osiągnięć, ale prawdziwa transformacyjna wartość biegania i społeczności przejawia się w codziennym treningu, bliznach, biegach grupowych, porannych milach i gubieniu się w lesie na nowym (lub starym) szlaku. Jak mówi Ali Leivo, zapalony biegacz szlakowy i wierny członek społeczności, „chociaż fińska społeczność biegaczy szlakowych jest mała, jest jak rodzina. Mogę pobiec w dowolne miejsce w kraju, a ktoś mnie przywita, nie tylko na swoich domowych szlakach, ale także w swoich domach”. Ta społeczność często gromadzi się i jednoczy w niektórych z najbardziej kultowych krajobrazów narodowych, przygotowana na nadchodzące wyzwania i dzieląca się ze sobą zbiorową energią. Społeczność zachęca nas do eksploracji, zarówno naszego cudownego naturalnego świata, jak i naszego wnętrza. Gdy obejmujemy nowe połączenia, nasza energia łączy się i napędza nas do przodu, a gdy biegasz po dziczy, zawsze miło jest wiedzieć, że ktoś cię wspiera. Wrócimy wkrótce z kolejną odsłoną wydarzeń społecznościowych. Bądźcie czujni!